అమ్మ ఒడి

దానగుణం గురించి భగవద్గీతలోని శ్రద్దాత్రయ విభాగ యోగంలోని క్రింది శ్లోకాలు చూడండి.

శ్లోకం:
దాతవ్య మితి యద్దానం దీయతే2నుపకారిణే
దేశే కాలే చ పాత్రే చ తద్దానం సాత్వికం స్మృతమ్

భావం:
పుణ్యస్థలాలలో ‘దానం చేయుట కర్తవ్య’మని భావించి, దేశకాల పాత్రలను గుర్తించి, తమకు యే రకంగానూ ఉపకరించలేని వారికి చేసే దానం సాత్త్వికం.

శ్లోకం:
యత్తు ప్రత్యుపకారార్ధం ఫలముద్దిశ్య వా పునః
దీయతే చ పరిక్లిష్టం తద్దానం రాజసం స్మృతమ్

భావం:
ప్రత్యుపకారంగా గాని, ప్రతిఫలం కోరిగాని, కష్టపడుతూనైనా సరే చేసేదానాన్ని రాజస దానమంటారు.

శ్లోకం:
అదేశకాలే యద్దాన మపాత్రేభ్యశ్చ దీయతే
అసత్కృత మవజ్ఞాతం తత్తామన ముదాహృతమ్

భావం:
దేశకాల పాత్రలను గుర్తించకుండా అగౌరవ భావంతో చేసే దానమే తామస దానం.

త్రిగుణాల ప్రమేయాన్ని బట్టి, దానాలు మూడు రకాలుగా చెప్పబడుతుంది. అన్నిదానాల్లో అన్నదానం గొప్పది అంటారు పెద్దలు. ఎందుకంటే – దాత ఏ వస్తువు దానం చేసినా, గ్రహీతకు తృప్తి కలిగి ’ఇక చాలు’ అనకపోవచ్చు. అయితే అన్నదానంలో మాత్రం, కడుపు నిండిన క్షణం ఎంతటి వాడైనా, ఎంత రుచికరమైన ఆహారం వడ్డించినా ’ఇక చాలు’ అని తీరతాడు కాబట్టి.

ఆకలికి, ఆరిషడ్వార్గాల నియంత్రణకి ’అన్నం’ పరమౌషధమైన నేపధ్యంలో, ’ఈ గడ్డమీద ఒక కుక్క అయినా ఆకలికి అలమటించకూడదు’ అన్నది సనాతన ధర్మం. కాబట్టే అన్నార్తులకి అన్నం పెట్టటమే వ్రతంగా ఆచరించిన వారు, సామాన్య ప్రజల దగ్గర నుండి రాజ్యాలు పరిపాలించిన రాజుల దాకా ఉండేవారు. డొక్కా సీతమ్మలూ, విజయ రాఘవ నాయకుడు ఈ కోవకి చెందిన వారే! ’అన్న దానం చేయటం అంటే సోమరులని తయారు చేయటమే’ అనే ఆధునిక వాదనలు, ఆదరణలోకి వచ్చాయో లేదో గానీ ప్రచారంలోకి మాత్రం వచ్చాయి.

వెరసి ’ప్రక్కవాడి ఆకలి సామాన్యం’ అయిపోయింది. ఒకప్పుడు ’ఆకలితో ఉన్నాడు’ అంటే పిడికెడు అన్నం పుట్టేది. ఇప్పుడు ఎదుటి వాడు ఆకలితో ఉన్నాడన్నా, మనస్సు ‘పాపం’ అన్న జాలితో నిండిపోయి సాయం చేద్దామని అన్పించినా, అందుకు తగినంత వెసులుబాటు కూడా తక్కువే అయిపోయింది. ఎందుకంటే శ్రమదోపిడి, పదార్ధ దోపిడి ఎంత పకడ్బందీగా జరుగుతోందందంటే – ఓ ప్రక్క అన్నార్తుల సంఖ్య పెరుగుతుంటే, మరో ప్రక్క భార్యలకి లేదా ప్రియురాళ్ళకి వందల కోట్ల ఖరీదైన విలాసవంత విమానాలని, నౌకలనీ, వజ్రాలు ఆభరణాలని కానుకగా ఇచ్చే ముఖేష్ అంబానీలు, అనిల్ అంబానీలు, సల్మాన్ ఖాన్ లూ అతిశయించిన సంపదతో అలరారు తున్నామంటున్నారు.

ఇక ఇటీవల[Aug.24,2009] పత్రికలలో వచ్చిన ఈ వార్త చూడండి.



మొన్నామధ్య అఫ్గానిస్థాన్ లో, భార్యలు గనుక భర్తతో శృంగారానికి ఒప్పుకోకపోతే తిండిపెట్టకుండా మాడ్చేహక్కుని భర్తల కిస్తూ షరియత్ చట్టం చెయ్యబడుతోందన్న వార్త నేపధ్యంలో, నేను వ్రాసిన టపాకు స్పందిస్తూ తాడేపల్లి గారు ఓ మాట అన్నారు. ’అసలు భార్యభర్తల మధ్య అంత దారుణ పరిస్థితులు నెలకొన్నాయంటే, వాళ్ళమధ్య సంబంధాలు ఎంతగా దిగజారి ఉంటాయి?’ అని!

అదే దృష్టితో…. పైవార్తని పరిశీలించినప్పుడు – నిజమే. దాతలు, సహృదయులూ, ఎంతోకొంత వితరణా, దానగుణమూ కలిగి ఉండే వారు, విరాళాలు ఇస్తే, ఇక విరాళాల సేకరణకి మాజీ సైనికుల భార్యలు తమ నగ్నదేహ ఫోటోల ప్రదర్శనకీ ఎందుకు సిద్దపడతారు? వారేమీ మొమైత్ ఖాన్ లూ, ప్రియాంకా కొఠారీలు, రాఖీ సావంత్ లూ కాదు. గౌరవనీయ కుటుంబాల నుండి వచ్చిన వారు. తమ దేశరక్షణ కోసమో, మాతృదేశ ప్రభుత్వ అదేశాల కారణంగానో, యుద్దరంగంలో పనిచేసే సైనికుల భార్యలు. దేశానికి దూరంగా పనిచేస్తున్న తమ భర్తల నుండి క్షేమ సమాచారం కోసం ఎదురు చూస్తూ తాము పడే నరకం తమకి మాత్రమే తెలుసని, ఆ కారణంగా క్షతగాత్రులైన సైనికుల కుటుంబాల వెతలు తాము అర్ధం చేసుకోగలమనీ వారు అన్నారు. అందుకోసమే ఇంత సాహసం చేశామనీ అంటున్నారు. [మనదేశంలోనే కాదు ఏదేశంలోనైనా మాజీ సైనికుల, సైనికుల పరిస్థితి ఒకటే అన్నమాట.]

అంటే, ఎంత మంచి పనికైనా దానం చేసే సహృదయం, మానవత్వం బాగాతగ్గిపోయాయన్న మాట. లేదా మృగ్యమై పోయాయన్నమాట. అన్నమాటేమిటి, అది ఉన్నమాటే! ఒకప్పుడు విరాళాలు అడిగితే ఇచ్చేవాళ్ళు. తర్వాత్తర్వాత విరాళాల కోసం ’బెనిఫిట్ షో’లు నిర్వహించటం మొదలయ్యింది. క్రికెట్, మ్యాజిక్, మ్యూజికల నైట్, నృత్యప్రదర్శన గట్రా గట్రా నిర్వహించి, ఆ వచ్చిన సొమ్ముని విరాళంగా అందించటం అనే సాంప్రదాయం మొదలైంది. సహృదయులైన నాయకులు, నృత్యకళాకారులూ, క్రీడాకారులూ, ఇతర నిపుణులూ, తాము పారితోషికం తీసుకోకుండా, మరికొందరు ఖర్చులు భరించి ఇటువంటి ప్రదర్శనలు నిర్వహించి, టిక్కెట్లు అమ్మగా వచ్చిన సొమ్ము ఆర్తులను ఆదుకోవటానికి విరాళాలుగా ఇచ్చేవారు.

నిజానికి ‘ఓవైపు ఆర్తులూ, బాధితులూ దైన్యస్థితిలో ఉండగా, వాళ్ళకి సహాయం చేయడం కోసమైనా సరే, మరోవైపు ఆ వంకన ఆనందించటం ఏమంత సబబు?’ అన్న విమర్శలు తొలినాళ్ళలో చెలరేగినా ’ఏదో లెమ్మని, గుడ్డి కంటే మెల్లనయమని’ తరత్తర్వాత్త సరిపెట్టుకోవటం అలవాటయి పోయింది. మరికొంత కాలం గడిచే సరికి అదీ కరువైనట్లుంది. ఇక విరాళాల కోసం నగ్మప్రదర్శనలు ఇవ్వాల్సి వస్తోందన్నమాట.

దీనికి కారణాన్ని విశ్లేషిస్తే, ఒళ్ళు గగుర్పొడిచే నిజం వెలికి వస్తోంది. అదేమిటంటే – క్రమంగా మానవుల్లో దానవ గుణం పెరగటం, దానగుణం తరగటం! అదెలాగంటే – డబ్బు లేని పేదవాళ్ళ దగ్గరా, బొటాబొటి సంపాదనలతో సంసారం ఈడ్చే సామాన్య మధ్యతరగతి, ఎగువమధ్యతరగతి వర్గాల దగ్గరా, ఇతర బాధితుల పట్ల సానుభూతి, దయ ఉన్నాయి. వారికి సాయం చేయాలన్న తపన ఉంది. [ఇక్కడ ఎక్కువశాతం మంది అని గమనించగలరు]. అయితే దానం చేయగలిగేంత, సహాయం చేయగలిగేంత, వనరుల్లేవు. అదీగాక, ఇంకా ఇలాంటి మానవీయ విలువలు, కోణాలు ఉన్నాయి కాబట్టే ఇలాంటి మనుష్యులు పేద, సామాన్య వర్గాల్లోకి నెట్టివేయబడుతున్నారు.

దీనికి ఉదాహరణ: అనంతపురం జిల్లా గుత్తి పోలీసు స్టేషన్ కు చెందిన గోరంట్ల మాధవ్, S.I. తన పరిధిలోని, చుట్టుప్రక్కల గ్రామాలలో ప్రజలను చైతన్యపరిచాడు. ఆ గ్రామస్తులకు పంటలు అంతంత మాత్రం పండుతాయి. అయినా గానీ, దాదాపు 17 వ్యానులకు నిండుగా ఆహరపదార్ధాలు, పాత బట్టలు, కూరగాయలు మొదలైనవి ఇచ్చారు. ఆ గ్రామాలలో ఉన్న వెయ్యిమంది ప్రజలను కూడా తీసుకుని, ఆ ఎస్.ఐ., 17 వరద బాధిత గ్రామాలలో, ఆయా వస్తువులని పంచారు. అంతేకాదు, పంటలు సరిగాపండని అనంతపురం ప్రజలు వరదబాధితల కోసం చాలా సహాయం చేసారు.

ఇక డబ్బున్న వాళ్ళు, దానం చేయగలిగేంత, సహాయం చేయగలిగేంత వనరులున్న వాళ్ళు. అయితే వారి దగ్గర ఇతరుల బాధలకి స్పందించే మానవత్వం [ఎక్కువశాతం మంది వద్ద] లేదు. “మరి సి.ఎం. నిధికి చాలామంది ధనవంతులు డబ్బులిస్తున్నారు కదా?” అనవచ్చు. వాళ్ళలో చాలామంది వెనక తట్టున సి.ఎం.పేషి నుండి అదేశాలు అందుకున్నవారు లేదా ప్రభుత్వంతో తమ అవసరాల దృష్టితో ఇవ్వటం లాంటివి ఉన్నాయన్న మాట. అంతేకాదు, చిరంజీవి శుక్రవారం వైజాగ్ లో వందమంది ప్రముఖులకి పార్టీ ఇచ్చాడట. స్థానిక నాయకులు “ప్రతిఒక్కరి దగ్గర నుండి కనీసం 25 వేల రూపాయల దాకా చందా వసూలు చేయటం లక్ష్యమని” చెప్పారు. ఇక్కడ కూడా తమ దాతృత్వ గుణం కంటే చిరంజీవితో భవిష్యత్తు అవసరాల దృష్టితో ఇవ్వటమే ఎవరైనా!

ఈ విధంగా, తమకు ‘ఆనందం, లాభం కలిగితేనే డబ్బు చెల్లించాలి’ అనే దృక్పధం దగ్గరున్నారు. ఫలితమే ఈ విపరిణామాలు. చివరికి వితరణ కోసమో, విరాళాల కోసమో, లేదా క్షతగాత్రులైన మాజీ సైనికుల కోసమో, మరో పీడితుల కోసమో మ్యూజికల్ నైట్ ల స్థానే నగ్న ఫోటో కాలెండర్లు, నగ్న ప్రదర్ననలూ చోటు చేసుకుంటే – మానవులలో దానవత్వం పెరిగి దానగుణం తరిగిపోయిందనే చెప్పాలి కదా!


కాబట్టే మానవత్వం మీదే కుట్రజరుగుతోందని అన్నాను. మనుష్యులలో వితరణ, దానగుణం లాంటి లక్షణాలు నాశనం చేయబడటం అంటే, మానవత్వాన్ని నశింపజేయటమే గదా?

నిజానికి ‘మనుష్యులలో మానవత్వాన్ని హత్య చేయటం’ అన్న ఈ ప్రక్రియని, నకిలీ కణిక వ్యవస్థ అంత తేలిగ్గా ఏమీ సాధించలేదు. దీర్ఘకాలం, చాప క్రింద నీరులా పనిచేసి మరీ సాధించింది. సినిమాలు ద్వారా గానీ, సాహిత్యం ద్వారా గానీ, కొన్నిదశాబ్దాల పాటు, మానవత్వం మీద, మంచితనం మీద నమ్మకం పోయేటటువంటి కథలనీ, సంఘటనలనీ ప్రజల్లోకి చొప్పించింది. ఈ స్థితి 1992 కు ముందర మరింత ఎక్కువగా ఉండేది.

గమనించి చూడండి: స్నేహితులని నమ్మి ఆస్థులు పోగొట్టుకుని, కష్టాలపాలైన హీరోయిన్ తండ్రి లేదా హీరో తండ్రి కథలు/పాత్రలు తప్పనిసరిగా అప్పటి సినిమాలో ఉండేవి. ఎక్కువగా గుమ్మడి వెంకటేశ్వర రావు అలాంటి పాత్రలు ధరించేవాడు. వార్తాపత్రికలో సైతం, వర్షానికి వరండాలో తలదాచుకోవచ్చిన కుటుంబాన్ని, ’ఆశ్రితులు’ హత్య చేసి దోపిడి చేసిన సంఘటనలనీ, మంచినీళ్ళు అడిగి ఇవ్వబోయిన గృహిణి గొంతుపిసికి నగలు దోచుకున్న మోసాగాళ్ళ గురించిన సంఘటనలనీ ప్రచారించినట్లుగా, స్నేహం కోసం ప్రాణాలిచ్చిన వారి గురించో, సాటివారికి మేలు చేసిన వారి గురించో వ్రాసేవి కావు.

ఈ ఉదాహరణ పరిశీలించండి. 1986 – 87 ల్లో అనుకుంటా ఆంధ్రభూమి వారపత్రిక సికరాజు సంపాదకీయంలో చాలా సంచనాలు రేపింది. రేపిందని సదరు పత్రిక తనకు తాను చెప్పుకునేది కూడాను. లేఖా రచయిత్రులని సైతం అందలా లెక్కించామని, బూతు సాహిత్యాన్ని విమర్శిస్తున్నామన్న పేరుతో ప్రచారిస్తూ మరీ… తమ గొప్ప తాము చెప్పుకునేది. అలాంటి వార పత్రికలో ఇంటింట గ్రంధాలయం కోసం ఓ బుల్లి నవల [నవల సైజులో] ప్రచురింపబడేది. ఓ సారి అందులో…..

ఓ అందమైన హీరో హీరోయిన్ల జంట విశాఖ పట్నంలో ఉంటారు. ఓ వెన్నెల రాత్రి, సాగర సౌందర్యం చూడాలని బైక్ మీద భీమిలీ వెళతారు. బీచ్ లో ఉండగా హీరోని విషపు పాము కాటు వేస్తుంది. హీరోయిన్, నురగలు గ్రక్కుతున్న హీరోని భుజానికి ఆన్చుకుని, ఈడ్చుకుంటూ రోడ్డుదాకా తెస్తుంది. రాత్రి సమయం! తాను బైక్ నడపలేదు. లిప్ట్ కోసం ప్రయత్నిస్తున్నా, ఫలించదు. కాస్సేపటికి ఓ కారు ఆగుతుంది. ఈమె ప్రమాదాన్ని వివరించి లిఫ్ట్ అడుగుతుంది.

ఆ కారుని ధనికుడైన ఓ యువకుడు నిండా తాగి డ్రైవ్ చేస్తుంటాడు. అతడు ఆమెకి సాయం చేయటానికి ఓ షరతు పెడతాడు. తనని శృంగారంతో అలరించమని! హీరోయిన్ అతణ్ణి ప్రాధేయపడినా, ఆ మత్తులో ఉన్న యువకుడు వినడు. హీరోయిన్, హీరో ప్రాణాల కోసం మనసు చంపుకుని అంగీకరిస్తుంది. స్పృహ కోల్పోయి, మరణానికి చేరువ అవుతున్న హీరోని కారు ముందు సీటులో ఉంచి, ఆ ధనిక యువకుడు, కారు వెనక సీటులో హీరోయిన్ తో ఆనందిస్తాడు.

పదినిముషాల తర్వాత కారు శరవేగంతో ఆసుపత్రి చేరుతుంది. హీరోని పరిక్షించిన డాక్టర్లు “ఒక్క పదినిముషాలు ముందుగా వచ్చి ఉంటే ప్రాణాలు దక్కేవని” చెబుతారు. అది విన్న హీరోయిన్ శిలా విగ్రహంలా నిలబడి పోతుంది. ఆపైన ధనిక యువకుడేం చేసాడో సదరు నవల రచయిత/రచయిత్రి చెప్పలేదు.

అప్పట్లో ఇది చదివినప్పుడు అసహ్యంతో, కోపంతో ఆ పుస్తకం విసిరి కొట్టాను. “ఓ వైపు సాటి మనిషి చావుబ్రతుకుల మధ్య కొట్టుమిట్టాడుతూ, నురగలు గక్కుకుంటూ, కారు ముందు సీట్లో ఉండగా, వెనక సీట్లో ఈ సుఖలాలసనా? అలా అసలు మనుషులుంటారా? ఏం మనో వికారాలివి?" అనుకొని ఆక్రోశ పడ్డాను. ఇలాంటి పాఠకుల ఆక్రోశాలతో నిమిత్తం లేకుండా వారపత్రికలూ, వార్తపత్రికలూ, తమ ప్రణాళిక ప్రకారం, తమ ప్రచారం తాము కొనసాగించుకుంటూ పోయాయి.

పదేపదే అలాంటివీ ప్రచురించీ, ప్రచారిస్తే… “ఇదిగో, ఇలాగే, ఎదుటి వ్యక్తి చావుబ్రతుకుల్లో ఉన్నా, మరెంత దయనీయ స్థితిలో ఉన్నా, తమకి లాభము లేదా ప్రయోజనమూ ఉంటే మాత్రమే, తాము డబ్బు ఖర్చు పెట్టటం [అంటే సహాయం చేయటం] వంటివి చేసే స్థితికి మనుష్యులు ప్రయాణం చేస్తారనీ, చేసారనీ ఇప్పుడు తెలుస్తోంది.

ఫలితంగా ఇప్పుడు ఛారిటీ కోసం అంటూ…. తమ ’ముద్దుని వేలం’ వేసిన హాలీవుడ్ అందాల నటీమణులు తయారయ్యారు. సదరు శృంగార నటి తన ముద్దుని వేలం వేయవచ్చుగాక! వ్యధార్తుల కష్టం తీర్చడం కోసం ఈ తార ముద్దుని ఆస్వాదిస్తానంటూ ముందు కొచ్చే వాడిని/వారిని ఏమని పిలవాలి? రసికులనా? దాతలనా? ఆ దానాన్ని ఎటువంటి దానంగా అభివర్ణించాలి. మనకి తెలిసిన సాత్త్విక, రాజస, తామస దానాలలో కూడా లేదిది. తామస దానం కంటే నీచమైనది. ఇది కాముకత్వం తప్పితే దానగుణం లాగా అన్పించడం లేదు.

తరచి చూస్తే మానవత్వం నశిస్తూ ఉన్నట్లే ఉంది కదూ!

మరిన్ని విషయాలతో తదుపరి టపా.
అందాకా అమ్మ కడుపు చల్లగా అందరికీ మంచి జరగాలి.
సర్వేజనా సుఖినో భవంతు!