అమ్మ ఒడి

గత టపాలో వివరించినట్లుగా భర్త కష్టాలని పంచుకునేందుకు రాజ్యభోగాలు వదలి భర్తతో అడవులకు తరలిన సీతా దేవిని మరచిపోయిన ఆధునిక శ్రీమతులు కొందరు, భర్తలు ఓటమిలో ఉన్నప్పుడు విడాకులు తీసుకోవటానికి వెనుకాడటం లేదు. ఉద్యోగంలో సస్పెండ్ అయినప్పుడో, వ్యాపారంలో కష్టాల పాలైనప్పుడో… వృత్తిలో అవకాశాలు పోగొట్టుకున్నప్పుడో… ప్రముఖల జీవితాల్లో కూడా ‘ఇలాంటి విడాకుల’ సంఘటనలని చూస్తూనే ఉన్నాం కదా!?

ఈ విధంగా సమాజంలో… ‘విడాకులు పెరిగిపోయిన, సర్ధుబాటు ధోరణి తరిగిపోయిన’ నేపధ్యం నేటిది. ఒకప్పుడు ఇతిహాసాలు మానసిక శాస్త్రవేత్త (సైకాలస్ట్, సైక్రియాట్రిస్ట్) ఇంకా ఫ్యామీలీ కన్సల్టంట్ ల పాత్రలని కూడా నిర్వహించేవి. పురాణాలు కాదు సుమా! పురాణాలలో ప్రకోపపూరితాలైన చాలా ప్రక్షిప్తాలు వచ్చి చేరాయి. హోటల్ కి వెళ్ళి, సాంబారులో తానే బొద్దింక వేసి యాగీ చేసే రేలంగి లాగా… నకిలీ కణిక వ్యవస్థ నిర్వహించిన స్ట్రాటజీ ఇది.

ఇతిహాస గాధలు, ప్రజలు తమ జీవన శైలిని రూపొందించుకునేందుకు తోడ్పడేవి. ఇప్పుడు మానసిక నిపుణులకు డబ్బు చెల్లించి, అప్పాయింట్ మెంట్ల కోసం వేచి ఉండి, గోడు వెళ్ళబోసుకుని, వాళ్ళు చెప్పింది నోరెళ్ళ బెట్టుకుని వింటున్నారు. వ్యాపార దృష్టితో చూసినా కూడా అపారమైన సంపాదనే! ఇతిహాసాలపై ప్రజల ఆదరణని తుడి చేస్తే ఇలాంటి ప్రయోజనాలు కూడా లెక్కకు మిక్కిలిగా ఉన్నాయి.

ఎందుకంటే – ఒక్క రాముణ్ణి, రాముడి కుటుంబాన్ని చూస్తేనే… ఎలా ఉండవచ్చో, ఎలా ఉండకూడదో అవగతమౌతుంది మరి!

మరోసారి రామాయణ గాధలోకి పరికిస్తే – శ్రీరామ వనవాసంలో సీతారామ లక్ష్మణులు చిత్రకూట పర్వత ప్రాంతంలో నివసిస్తున్నారు. సీతారాములు అడవి తాలూకూ అందాల్నీ, ప్రశాంతతనీ ఆస్వాదిస్తున్నారు. ఒకరికొకరైన ఆ సతీపతులు పరస్పర సాన్నిహిత్యాన్నీ ఆస్వాదిస్తున్నారు. ఏకాంతాన్నీ, హడావుడి లేని విరామాన్నీ, తీరికదనాన్నీ ఆనందిస్తున్నారు.

రాజప్రాసాదంలో దొరకని అవకాశాలవి. మనసారా వాటిని ఆనందిస్తున్నారు. సీతారాములకి ‘తాము రాజభోగాలని కోల్పోయామనే దుగ్ధో, దుఃఖమో’ లేవు. ప్రకృతి ఒడిలో ప్రశాంతతనీ, సహజ సౌందర్యాన్ని ఆస్వాదిస్తూ, ఎక్కడ ఉంటే అక్కడే ఉన్న సానుకూలాంశాలని ఆనందిస్తూ గడిపారు.

ఇప్పుడు చాలామందికి అర్ధం కూడా కాని మానసిక స్థితి అది. ‘నగరాలని వదిలి, గ్రామాల్లో జీవితాన్నే భరించలేం’ అనుకునే వారికి రాజప్రాసాదాలని విడిచి అడవి ప్రశాంతతని సహించగలరా? హడావుడి జీవితంలో ప్రకృతి పరిశీలనా మరుగున పడిపోయింది, సహచరులతో సాన్నిహిత్య జీవితమూ కొరవడింది. బ్రతుకు పోరాటమే మొత్తం నిండిపోయింది.

నిజానికి మనం దేని కోసం పరుగులు పెడతామో ‘అది’ మనల్ని మరింత పరుగు పెట్టిస్తుందే తప్ప అందుబాటులోకి రాదు. అయితే ‘పనిచేయటం నావంతు. ఫలితం వచ్చేదే అయితే వస్తుంది. రానిదైతే నేనేం చేసినా రాదు. ఏ ఫలితమైనా దేవుడిచ్చేది’ అనుకుంటే… పరుగు తాలుకూ ఆయాసం ఉండదు. కృషి ఫలితం వొట్టిపోదు కూడా! ఇది నా స్వానుభవం! పరికించి చూస్తే ‘ఎవరికైనా ఇది జీవితంలో అనుభవాని కొచ్చేదే’ అనుకుంటాను.

ఒకప్పుడు బుద్దియోగాన్ని (అంటే ఫలితాన్ని ఆశించకుండా, భక్తి జ్ఞాన వైరాగ్యాలతో కర్మలనాచరించటం) ‘నిరాశావాదం’(పెసిమిజం) అని ప్రచారించారు. ‘ఫలితాన్ని ఆశించక పోవటమంటే, అసలు ఆ పని చేయటంలో ఉత్సాహం ఎక్కడి నుండి వస్తుంది?’ అని ప్రశ్నించారు.

నిజానికి, ఆచరిస్తే… అందులో ప్రయోజనాలేమిటో, ప్రమాదాలేమిటో, మంచి చెడుగులేమిటో తెలుస్తాయి గానీ, శుష్క చర్చలతో ఒరిగేదేమిటి? ఒడ్డున నిలబడి, నీటిలో ఈదటం గురించి చర్చలు చేయటం వంటిదే అది!

నీటిలోకి దిగి ఈదితే గదా, సాధక బాధకాలేమిటో, లాభనష్టాలేమిటో తెలిసేది!?

ఇక, రామాయణంలో, భరతుడు… అడవుల్లో ఉన్న శ్రీరాముడిని చేర వచ్చినప్పుడు, అతడు తల్లి కైక వరాలతో తనకు సంక్రమించిన రాజ్యాన్ని తిరిగి శ్రీరామునికి అర్పించేందుకు వస్తున్నాడని తెలియక, శ్రీరాముడిపై దండయాత్రకి వస్తున్నాడనుకొని, లక్ష్మణుడు భరతుడిపై దాడి కుద్యుక్తుడై దురుసోక్తులు పలుకుతాడు. రాముడతడిని వారించి, క్రోధమెంత అనర్ధదాయకమో చెబుతాడు.

‘ఆవేశంలో కూడా అనరాని మాటలంటున్నావు. శాంతించు’ అంటూ వారిస్తాడు. మూల రామాయణంలో వాల్మీకి శ్లోకాల కంటే, ప్రజా బాహుళ్యంలో రాముడు ఇలా శాంతమూర్తిగా, ధీరగంభీరంగా ఉంటాడు. శోకమూర్తిగా మూర్ఛితుడిగా ఉండడు. ఈ విషయాన్ని హేటువాదులు ఇష్టాపూర్వకంగా మరిచిపోయారు.

ఇక రామభరతుల సంభాషణలోనూ, రామగుహుల సంభాషణలోనూ, శ్రీరాముడితో మునీశ్వరుల చర్చల్లోనూ ఎన్నో విషయాలు చెప్పబడ్డాయి. సీతాదేవితో మునిపత్నుల సంభాషణలు కూడా, ఎంతో ఆసక్తికరంగా జ్ఞానపూర్ణంగా ఉంటాయి.

నిజానికి, అనసూయా దేవి తదితర మునిపత్నులతో సీతాదేవి సంభాషణలోనే… ప్లాష్ బ్యాక్ గా… సీతాకళ్యాణం వర్ణింపబడుతుంది. సీత తన పెళ్ళి విశేషాలన్నీ చెప్పాక “అమ్మాయీ! శివధనుర్భింగం ఇత్యాది అన్ని విషయాలూ నాకు తెలిసినవే! అయినా, నీ నోటి నుండి వినాలని ముచ్చటపడి అడిగాను” అంటుంది, అత్రిమహాముని సతీమణి అనసూయ. ఆమె త్రిమూర్తులకే మాత!

ఆ విధంగా ఫ్లాష్ బ్యాక్ గా సీతారామ కళ్యాణ గాధ రామాయణంలో అరణ్యకాండలో వస్తుంది.

శ్రీరామ వనవాస కాలంలో, రామలక్ష్మణులు దండకారణ్యంలో ఉన్న ఖరదూషణులు, వాళ్ళ అనుచరులూ అయిన, పదివేల మందికి పైగా రాక్షసుల్ని సంహరిస్తారు. అసురుల సంఖ్యతో పోలిస్తే ఆ అరణ్యంలో ఉన్న సాధుజనులు, తాపసుల సంఖ్య స్వల్పం. అసురులు సృష్టిస్తున్న అలజడి అక్రమాలు అపారం.

అచ్చం, ఇప్పుడు మన దేశం నిండా అసంఖ్యాకంగా ఉన్న అవినీతిపరులు, వాళ్ళు సృష్టిస్తున్న అలజడులూ, అక్రమాల పరిస్థితి వంటిదే అది. అప్పటి తపోజనుల మాదిరిగానే ఇప్పుడూ, అవినీతి జోలికెళ్ళని నీతిపరుల సంఖ్య స్వల్పమే! అప్పటి రక్కసుల మాదిరిగానే, ఇప్పటి అవినీతి రక్కసుల అక్రమాలూ అపారమే కదా!

అలాంటి అసురులనీ, వారి అక్రమాలనీ అంత మొందించాడు రాముడు. ఇది గుర్తుకొచ్చినప్పుడు ‘ఇప్పుడూ అలాంటి రామలక్ష్మణులరుదెంచి ఈ అవినీతి పరుల పీడ వదిలిస్తే ఎంత బాగుణ్ణు!’ అనిపించడం ఖాయం.

అయితే… శ్రీమాన్ రంగనాయకమ్మలు మాత్రం, తెగ విషవాదనలు కురిపించారు సుమా! వాళ్ళపాటికి వాళ్ళు దండకారణ్యంలో ఉన్న ఖరదూషణాది అసురులు, అక్కడి స్థానికులట. వాళ్ళ జీవన శైలి వారిదట. వాళ్ళ సహజ ప్రవృత్తి ప్రకారం వాళ్ళున్నారట.

అనివార్యమై అరణ్యవాసం వచ్చిన రాముడు, తన కీర్తి కండూతి తీర్చుకోవటం కోసం, అస్తిత్వం కోసం, వాళ్ళని తనకున్న ఆధునిక ఆయుధ సాంకేతికతతో వాళ్ళని చంపాడట. రాక్షసులతో పోలిస్తేనట రాముడిది ఆధునిక ఆయుధ సాంకేతికత అట. అదే ‘రాక్షసులకి మాయా యుద్ధాల తెలుసు కదా!?’ అంటే… ‘అదంతా కల్పితాలనేస్తారు’ ఈ రచయితలు/త్రులు.

అలాంటి చోట… శ్రీరాముడంటూ, అతడిది ధర్మాచరణంటూ, తర్వాతి కాలం నాటి కవులూ గాయకులూ, రాముడికి గొప్పదనం అంటగట్టారట. ‘రాముడిది ధర్మాచరణ అయితే, బ్రిటీషు వాళ్ళదీ ధర్మాచరణే ననాలి’ అనేంత బలంగా వాదించారు, సదరు విష రచయితలూ/రచయిత్రులూ!

ఎందుకంటే – రాముడు ధనుస్కుబాణాల టెక్నాలజీతో ఆధిక్యత చూపినట్లే, యూరోపియన్లు, బ్రిటీషు వాళ్ళూ, ఈస్ట్ ఇండియా కంపెనీ గట్రాలు, తుపాకి టెక్నాలజీతో స్థానికులైన ఇండియన్ల మీద ఆధిక్యత సాధించారట. ఇదీ వాదన!

నకిలీ కణిక వ్యవస్థకి స్పష్టమైన తోడ్పాటు ఇది. అప్పటికి స్పష్టపడక పోయినా, ఇప్పుడు 70MM లో ఆవిష్కృతమైన, అవుతోన్న తోడ్పాటు ఇది! అందుకే – సదరు రచయితలూ/రచయిత్రులకు… మీడియా, ఎనలేని తోడ్పాటునిచ్చి, వారి విష వృక్ష రచనలకీ, ఉపన్యాసాలకీ… తిరుగులేని ప్రచారాన్ని ఇచ్చింది.

నిజానికి, శ్రీరాముడితో, ఈస్ట్ ఇండియా కంపెనీ, బ్రిటీష్… పోల్చదగినవా? శ్రీరాముడు తన కంటే బలమైన రాక్షసులతో పోరాడాడు. ఈస్ట్ ఇండియా కంపెనీ, బ్రిటీష్ వాళ్ళలా… బక్కచిక్కిన వాళ్ళ మీదా, సామాన్య ప్రజల మీదా జులుం చూపెట్టలేదు. అందునా రాక్షసులకి మాయా యుద్ధం తెలియటమే కాదు, ఆనాటికి ఆధునాతన ఆయుధాలున్నాయి. శస్త్రాస్తా ప్రయోగాలు తెలుసు!

ఆ రాక్షసులు సాధుజనుల మీదా, తపస్సు చేసుకునే మునుల మీదా, సీత మీదా హింసకి పాల్పడ్డారు. అంతే గాక, శ్రీరాముడు రాక్షసుల మీదా, రాక్షసుల లంక మీదా గెలిచాక, వారి సంపదని అయోధ్యకి లూటీ చేసుకు పోలేదు, ఈస్టిండియా కంపెనీ, భారత్ లో చేసినట్లు… బ్రిటీషు వాళ్ళు, భారత్ తో సహా ప్రపంచమంతా చేసినట్లు!

పైగా… సదరు ఖర దూషణాది రాక్షసులకూ, దండకారణ్యం స్థానికం కాదు. వాళ్ళు అక్కడి స్థానికులూ కాదు. లంక నుండి, లంకేశ్వరుడి బలాధిక్యతతో విస్తరించిన వారే! ఇవన్నీ వదిలేసి, ఒక్కమాటతో చెప్పాలంటే మంచి వదిలేసి, మొత్తంగా రామాయణ భారతాల వంటి ఇతిహాసాల మీద దాడి చేయటమే పరమ కర్తవ్యంగా పని చేసారు సదరు రంగనాయకమ్మలు!

మొత్తంగా హిందూ మతాన్ని ధ్వంసం చేయటం అనే ‘అసైన్ మెంట్’ని ఇతోధికంగా నిర్వహించారు. కుట్రకు మద్దతుదారులే వీళ్ళంతా, తెలిసి చేసినా, తెలియక చేసినా వాళ్ళు చేసింది మాత్రం హిందూమతం మీద, భారతీయత మీదా కుట్రే!

రంగనాయకమ్మల గురించీ, ఇంకా అలాంటి ఇతర రచయితల గురించీ, వారి రచనలైన రామాయణ విషవృక్షాల వంటి విషతుల్య ప్రచురణల గురించీ, ప్రత్యేకించి ఎందుకు చెబుతున్నానంటే – తమ కుట్ర పూరిత రచనలతో, హిందూ వ్యతిరేక చర్యలతో, వాళ్ళు… తెలుగు యువత నుండి, హిందూ ఇతిహాసాలని తుడిచేసారు.

ఇతర భాషల్లో ఇలాంటి అసైన్ మెంట్లని, మరెవరో రచయితలు/రచయిత్రులు నిర్వహించి ఉంటారు. తమిళ రంగనాయకమ్మలూ, కన్నడ రంగనాయకమ్మలూ, హిందీ రంగనాయకమ్మలూ గట్రాలన్న మాట.

ఇక ఇప్పుడు, నకిలీ కణిక వ్యవస్థ, నెం.10 వర్గం, అందులోని కీలక వ్యక్తులకి… అంతగా ఆ అవసరమూ లేకుండా పోయింది. ఇప్పటికే దాదాపుగా, ఇతిహాస గాధలని సమాజం నుండీ, యువతరం నుండీ తుడిచి వేసారు. ఇప్పుడు చాలామంది యువతీ యువకులకి, భారత రామాయణ గాధలు తెలియదు. ఆ మానవీయ విలువలూ తెలియవు. అయినా ఇంకా అప్పుడప్పుడు, ‘ద్రౌపది’ వంటి నవలల్నీ… అలాంటి రచనలు చేసే ‘మేథావులు’ డాక్టర్ యార్లగడ్డ లక్ష్మీ ప్రసాద్ లకి నీరాజనాలనీ… చూస్తూనే ఉన్నాం కదా!

గతంలోని రంగనాయకమ్మలకి మచ్చుతునకలే (రెప్లికాలు) వర్తమానంలోని యార్లగడ్డ లక్ష్మీ ప్రసాద్లు!

దీన్ని సోదాహరణంగా వివరించాలంటే – మరోసారి రామాయణ విషవృక్షపు కాలుష్యాన్ని పరిశీలించాల్సిందే!

మరిన్ని విషయాలతో తదుపరి టపా.
అందాకా అమ్మ కడుపు చల్లగా అందరికీ మంచి జరగాలి.
సర్వేజనా సుఖినో భవంతు!