అమ్మ ఒడి

షేర్ మార్కెట్ వ్యాపార విస్తరణ గురించి చెప్పేముందు, ఓ చిన్న కథ చెబుతాను.

అనగా అనగా...

సుధనా పురం పేరుకు తగ్గట్లుగా ధనవంతులున్న ఊరు. పేద్దది కాకపోయినా ఓ మోస్తరు పట్టణమే! ఆ వూళ్ళో అన్ని వృత్తుల వాళ్ళు ఉన్నారు. రకరకాల దుకాణాలు, వివిధ రకాల వ్యాపారులూ ఉన్నారు. చుట్టుప్రక్కల చాలా పల్లెలకూ అది కూడలి కావటంతో, ప్రతిరోజూ ఆ ఊరికి వచ్చిపోయే వాళ్ళకీ కొదవలేదు.

ఇలా ఉండగా... ఓసారి ఆ ఊరికి కనకయ్య అనే నడివయస్సు వ్యక్తి, కుటుంబంతో సహా వచ్చాడు. రావటం రావటమే ఊళ్ళో పెద్ద బజారులో ఓ భవనం కొన్నాడు. పట్టు వస్త్రాల దుకాణం తెరిచాడు. మనుష్యుల్ని పెట్టి ఊరంతా ‘టాం టాం’ గా తన వస్త్ర వ్యాపారం గురించి ప్రచారం చేయించాడు.

అది ఆ ఊరికి కొత్త కావటంతో, సహజంగానే, కనకయ్య పేరు ఒక్కసారిగా ఊళ్ళో మారుమోగిపోయింది. త్వరలోనే అతడి వ్యాపారం మూడుపువ్వులు ఆరుకాయలుగా ఉందనే మాట ఊరంతా పాకిపోయింది. క్రమంగా ఊళ్ళో ఇంకొన్ని స్థలాలు, తోటలూ కొన్నాడు.

క్రమంగా అతడు వడ్డీ వ్యాపారం కూడా ప్రారంభించాడు. ఏది చేసినా... ‘కనకయ్య నిజాయితీగా వ్యాపారం చేస్తాడనే’ పేరు తెచ్చుకున్నాడు. ‘అవసరానికి అప్పుకి వచ్చారు కదా!’ అని ఎక్కువ వడ్డీ గుంజే వాడు కాదు. అప్పుడప్పుడూ పేద సాదలకి దాన ధర్మాలు కూడా చేసేవాడు.

ఇలా ఉండగా... ఓ రోజు కనకయ్య, పట్టణాధికారి దగ్గరికి వెళ్ళి "అయ్యా! రాత్రి నాకు ఓ కల వచ్చింది. ఆ కలలో దేవుడు కన్పించి ‘కనకయ్యా! ఇటీవల నీవు కొన్న జామ తోటలో ఈశాన్య మూల తవ్వు. అక్కడ నీకు ఓ స్వర్ణ కలశం దొరుకుతుంది. దాన్నిండా బంగారు నాణాలు, మణిమాణిక్యాలూ ఉన్నాయి. అయితే... అది తవ్వితీసిన నాటి నుండి ఐదేళ్ళపాటు దాన్ని తెరవకూడదు.

సరిగ్గా ఐదేళ్ళ తర్వాత దాన్ని తెరిచి, అందులో పదోవంతు, పేదలకి అన్నసంతర్పణ చెయ్యి. మిగిలింది నువ్వు తీసుకో! నీ నిజాయితీ వ్యాపారానికి మెచ్చి, ఆ బిందెని నీకనుగ్రహిస్తున్నాను. అయితే ఓ షరతు! ఆ బిందెని నీవు ఊరు దాటించకూడదు. ఊరందరి సమక్షంలోనే దాన్ని తవ్వించాలి. అప్పుడు ఊరులోని అందరు కూడా నా అనుగ్రహం కోసం నీలా నిజాయితీగా ఉండటానికి ప్రయత్నిస్తారు’ అని చెప్పాడు. పదిమంది పెద్దల సమక్షంలో అక్కడ పూజాదికాలు నిర్వహించి, ఆపైన తవ్వకం చేపట్టాలని నా సంకల్పం. అందుచేత మీ దగ్గరికి వచ్చాను" అన్నాడు.

అది విని పట్టణాధికారి ఆశ్చర్యపోయాడు. సరే కానిమ్మని పురోహితుణ్ణి పిలిచి పూజకి ముహుర్తం పెట్టించారు. ఆ వార్త ఆ నోటా ఈ నోటా పాకింది. ముహుర్తం రోజున సగం ఊరక్కడే పోగయ్యింది.

శాస్త్రోక్తంగా పూజ నిర్వహించి తవ్వటం ప్రారంభించారు. చెప్పుకోదగినంత లోతు తవ్వాక ఓ బిందె దొరికింది. మట్టి తుడిచి శుభ్రం చేసి చూస్తే, అది తళతళాలడుతున్న సువర్ణ కలశం! పోతపోసిన మూతతో ఉన్న ఆ బిందె చాలా బరువుగా కూడా ఉంది.

అందరూ ఆశ్చర్యంతోనే కనకయ్యని అభినందించారు. కనకయ్య బిందెనింటికి తీసుకుపోయాడు. అది మొదలు కనకయ్య వ్యాపారం మరింత అభివృద్ది చెందసాగింది. ఆ విషయం కనకయ్యే స్వయంగా ప్రకటించుకున్నాడు.

ఇలా సంవత్సర కాలం గడిచింది. అంతలో కనకయ్యకి దూరాన ఉన్న స్వంత ఊరు నుండి కబురొచ్చింది. స్వంత ఊళ్ళో తల్లిదండ్రులూ, అత్తమామలూ... వృద్దులైన కారణంగా అనారోగ్యంతో ఉన్నారనీ, చివరిరోజులలో కనకయ్య కుటుంబసమేతంగా తమ వద్దే ఉండాలని కోరుతున్నారనీ!

దాంతో కనకయ్య... తన ఇల్లూ, పొలాలూ, తోటలూ, వ్యాపార దుకాణాలని అమ్మడానికి పెట్టాడు. బాగా నడుస్తున్న వ్యాపారం కాబట్టి మంచిధర పలికింది. మొత్తం ఆస్తంతా అమ్మి రొక్కంగా మార్చుకున్నాడు. ఇక మిగిలింది... భూమిలో దొరికిన బంగారు లంకె బిందె!

భగవంతుడు విధించిన నియమం ప్రకారం దాన్ని ఊరు దాటించకూడదు. ఆ విషయమై పట్టణాధికారిని సలహా అడిగాడు కనకయ్య. పట్టణాధికారి పదిమంది పెద్దలతో సదస్సు పెట్టి, విషయాన్ని చర్చించాడు. అందరూ కలిసి "కనకయ్యా! బిందెని తగిన ధరకు అమ్మి, అందులో పదోవంతుతో పేదలకి అన్న సంతర్పణ చేసి, మిగిలింది నువ్వు తీసికెళ్ళు. గడువు రోజున కలశాన్ని కొనుక్కున్న వ్యక్తి, దాన్ని తెరిచి ఆ సంపదని ఉపయోగించుకుంటాడు" అని తీర్మానించారు. కృతజ్ఞతలు చెబుతూ కనకయ్య వారికి మంచి బహుమతులిచ్చాడు.

ఆ ప్రకారం కనకయ్య బిందెని అమ్మకానికి పెట్టాడు. అప్పటికే ‘అందులో చాలా బంగారు నాణాలు, విలువైన మణిమాణిక్యాలు ఉన్నాయనీ, సాక్షాత్తూ దేవుడు కలలో కనబడి ఎక్కడుందో చెప్పటంతోనే అది లభించిందనీ, అది ఎవరి దగ్గర ఉంటే వాళ్ళకి అదృష్టం కలిసి వస్తుందనీ, ఆ బిందె లభించిన తర్వాతే కనకయ్య వ్యాపారం మరింత లాభాలతో నడిచిందని’ ప్రచారాలు ఉండటంతో... చాలామంది దాన్ని కొనడానికి పోటీపడ్డారు. దాంతో వేలంపాట నిర్వహించవలసి వచ్చింది.

ఉళ్ళోని మరో ఐశ్వర్యవంతుడు దాన్ని లక్షవరహాలకు కొన్నాడు. కనకయ్య అందులో పదివేల వరహాలు పెట్టి అన్న సంతర్పణ చేసి, మిగతా సొమ్ము మూటగట్టుకొని కుటుంబంతో సహా స్వంత ఊరుకు తరలిపోయాడు. వెళ్ళేముందు పట్టణాధికారికి, సదస్సులోని పెద్దలకి మరోసారి భారీగా కానుకలు ఇచ్చాడు. అన్నిరకాలుగా అందరికి లాభంగా అన్పించింది కాబట్టి, అందరూ సంతోషంగా కనకయ్యకి దగ్గరుండి వీడ్కోలు చెప్పారు.

కొన్ని రోజులు గడిచాయి. బంగారు బిందె కొన్న భాగ్యవంతుడికి, ఒక్కసారిగా లక్ష వరహాలు ఏకమొత్తంగా మదుపు పెట్టడంతో చేతిలో డబ్బు ఆడక వచ్చింది. దాంతో అతడూ దాన్ని అమ్మకానికి పెట్టాడు. మరొకరు కొన్నారు. మరేవో కారణాలతో అతడూ దాన్ని అమ్మేశాడు. అలా బంగారు బిందె క్రమంగా చేతులు మార జొచ్చింది.

‘అది ఎవరి దగ్గరుంటే వారికి అదృష్టం కలిసి వస్తుందన్నారు కదా! మరి ఎందుకు చేతులు మారుతోంది!?’ అని ఎవరికీ సందేహం రాలేదు. ఎందుకంటే అమ్ముకునే ప్రతివారికి అమ్మేటప్పుడు ఏదో ఒక కారణం ఉంటూ వచ్చింది.

అలా అలా... వ్యక్తుల చేతులు మారి, క్రమంగా ఒక్కరే కొనటం సాధ్యం గాక పోవటంతో, పదిమంది కలిసి సమిష్టంగా కొనటం, అమ్మటం కొనసాగింది. ఐదేళ్ళు గడిచాయి.

ఈ లోపున పట్టణాధికారి పదోన్నతి రావటంతో రాజధానికి వెళ్ళిపోయాడు. అతడి స్థానంలోకి కొత్త అధికారి వచ్చాడు. అప్పుట్లో కనకయ్యకి కలశం అమ్ముకొమ్మని సలహా ఇచ్చిన పదిమంది పెద్దల సదస్సులో కూడా, సభ్యులు మారిపోయారు. కొందరు మరణించారు. కొందరు దేశాంతరాలు పోయారు. వెరసి ఇప్పుడందులో అందరూ కొత్తవారే ఉన్నారు.

కలశం తెరిచే గడువు రోజు నాటికి, దాన్ని అయిదు వందల మంది సాధారణ ప్రజలు, ఒక సమూహంగా ఏర్పడి, సమిష్టిగా కొని ఉన్నారు. వాళ్ళంతా తమకున్నంతలో సాదాసీదాగా బ్రతుకు గడుపుతూ, పొదుపుచేసిన సొమ్ము తలా కొంత వాటాలుగా వేసుకొని, సువర్ణ కలశాన్ని కొన్నవారు.

ఎంతో ఆశగా... గడువురోజున, కలశానికి పుజాదికాలు నిర్వహించి, పట్టణాధికారి, పెద్దల సదస్సు సమక్షంలో, సీలు పగల కొట్టి కలశాన్ని తెరిచారు.

చూస్తే ఏముంది?

దాన్నిండా బరువుగా ఉండే చిల్లపెంకులూ, గులకరాళ్ళూ ఉన్నాయి.

పాపం! కలశ ప్రస్తుత యజమానులు గుండెలు బాదుకుని బావురుమన్నారు.

పట్టణాధికారి "నేను కొత్త వాణ్ణి! గతంలో ఏం జరిగిందో నాకు తెలియదు, నా బాధ్యతా లేదు" అన్నాడు. అదే మాట పెద్దల సదస్సుదీ! కనకయ్యే ఇలా చేసాడా? లేక చేతులు మారినప్పుడు ఎవరయిన ఇలా చేసారా? దానాదీనా ‘విత్తు ముందా? చెట్టు ముందా?’ అన్న ద్వంద్వం తయారయ్యింది.

వెరసి... పనికిమాలిన చిల్లపెంకులను, గులక రాళ్ళనూ ఎంతో వెలపోసి కొన్నట్లయ్యింది. మొదట అందరూ లాభ పడ్డారు. చివరకి, గడువు ముగియటం అనే అంతిమ సంఘటన నాటికి, దానిలో ఎవరయితే వాటాదారులో... వాళ్ళే నష్ట పోయారు! అంతే కాదు, ఐదేళ్ళుగా ఎందరి చేతులో మారిన సువర్ణకలశం మీద, ఎన్నో క్రయవిక్రయాలతో, ఎంత వ్యాపారం జరిగిందో లెక్కలు వేస్తే... అప్పటికి యాభైలక్షల వరహాలని తేలింది.

వెరసి... ఏమీ లేని దాని మీద యాభై లక్షల వరహాల వ్యాపారం జరిగిందన్న మాట!

అందులో విశేషం ఏమిటంటే - మొత్తం యాభై లక్షల వరహాల వ్యాపారంలో... ఒక్క వరహా ఖరీదయ్యే ముడి సరకూ వాడ బడలేదు, ఒక్క వరహా ఖరీదయ్యే వస్తూత్పత్తీ జరగలేదు. ఇక ఉపాధికి బాటలు వేయటం కలలో మాటే!

ఇదీ కథ!

ఇక ఈ కథకి అనువర్తన ఏమిటంటే -

మరిన్ని విషయాలతో తదుపరి టపా.
అందాకా అమ్మ కడుపు చల్లగా అందరికీ మంచి జరగాలి.
సర్వేజనా సుఖినో భవంతు!